Opowiadanie 1. Część 58.

- Co? - zapytał od razu. Był niesamowicie zdziwiony całą tą sytuację. Nie wiedział co teraz siedzie w głowie jego ukochanej i choć bał się tego, to chciał wiedzieć.
- Ja nie wiem co ja sobie myślałam. - powiedziała nie do końca szczerze.
- Hana. Znam cię długo i wiem kiedy kłamiesz. - powiedział, patrząc jej w oczy.
- Tak, masz rację. Tylko ja nie chcę cię zamęczać moimi problemami ty też potrzebujesz ...
- Kochanie. - przerwał jej. - Twoje problemy są naszymi. - dopowiedział, obejmując ją.
Piotr miał racje. Bycie w związku polega na dzieleniu się swoimi problemami i wspólnie ich rozwiązywaniu.
Postanowiła opowiedzieć mu wszystko. To było fair wobec niego.
Po pewnym czasie skończyła.
Powiedziała mu wszystko to co ją dręczyło i zasmucało w jakiś sposób. Nie chciała nic pominąć.
Mężczyzna słuchał tego bardzo uważnie.

Był przybity. Przygnębiało go to, że jego ukochana miała takie problemy lękowe, a on o niczym nie wiedział i nie mógł jej pomóc w żaden konkretny sposób.
Powiedział jej, że sobie poradzą, że się  nią zajmie i wszystko będzie już ok, że nie ma się niczym przejmować.
- Nie myślałam, że to ty. - powiedziała po chwili. - Miałeś kończyć później.
- Tak wiem, ale odwołali nam jedną planowaną operację. - odpowiedział jej spokojnie.
Następnie rozmowy zeszły na luźniejsze tematy, ponieważ Hana nie chciała wracać do wcześniejszych, a Piotr jej nie naciskał.
Usiedli wtuleni w siebie na kanapie i po prostu cicho spędzali czas, ciesząc się nawzajem swoim towarzystwem i obecnością drugiej osoby.
Kobieta była bardzo zmęczona. Ten dzisiejszy dzień ją wyczerpał. Myślała, że jak przyjdzie do domu to odpocznie, a tu taka sytuacja. No kto by pomyślał?
Musi odpoczywać dla siebie i dla dziecka.
Nie wiedziała kiedy, ale zasnęła. Wtulona w swojego mężczyznę. Potrzebowała tego.
Piotr natomiast przytulał ją. Widział, że już śpi. Też chciał to uczynić, ale nie mógł. Zaczął zatem myśleć o tym wszystkim, co Hana nie dawno mu wyjawiła.
Gryzł się ze swoimi myślami. Nie ukrywał ... trochę go to bolało.
"Czemu mi nie powiedziała tego od razu? Tylko kiedy już była naprawdę zmuszona?" - uparcie myślał.
Z rozważań wyrwał go dzwoniący telefon.
Szybkim ruchem wyjął go z kieszeni i odebrał nie patrząc nawet na wyświetlacz. Nie chciał przecież, aby Hana się obudziła.
- Halo? - jego pierwsze słowa skierowane do słuchawki.
- Hej to ja. - odezwała się Soszyńska.
- Magda? Co jest? - zapytał kompletnie zbity z tropu.
- Jestem z Tosią niedaleko Warszawy i przed chwilą dowiedziałam się, że na jutro mam zlecenie. Nie mam jej tutaj z kim zostawić, więc pomyślałam o tobie. To co? Podrzucę ją jutro do ciebie koło dziesiątej. Pasuje? - Magda nie owijała w bawełnę. Nie traciła czasu. Mówiła to co ją interesowało i tyle.
- Magda, ale ja nie wiem ...to nie najlepszy pomysł. - powiedział jej tylko Piotr.
- Co niby czemu? - oczekiwała innej odpowiedzi. W jej głosie dało się to wyczuć.
Mężczyzna słyszał jakieś szmery.
- Hej tatusiu. To mogę? - odezwała się Tosia.
- Cześć mała. No, ale wiesz ...
- Proszęęęęęęę. - przeciągała.
- No zgoda. - powiedział jej. - A teraz daj mi mamę.
- Dziękuję, naprawdę nie mam tu nikogo innego oprócz ciebie. - powiedziała wdzięczna.
- Raczej ONA nie ma. - mówił podkreślając to jedno słowo. - Przywieź ją o tej dziesiątej, a teraz muszę lecieć. - dokończył i szybko się rozłączył. Nie czekał nawet na jej udawane i wymuszone "pa".