Opowiadanie 1. Część 51.

Szli korytarzem. Byli na właściwym miejscu, doszli przecież bez problemu. Nie mieli problemów z odnalezieniem danego miejsca, jak inni pacjenci. Doskonale wiedzieli, co i gdzie jest.

Nad pokojem widniała liczba trzynaście. 

Piotr chciał wejść, ale Hana oparła się o framugę drzwi i wpatrywała w cyfrę. 

- Co jest? - zapytał przejęty Piotr.

- Piotr ... ja nie jestem przesądna, nigdy nie byłam ... - zająknęła się i przerwała, dając możliwość wypytania się mężczyzny. 

- Ale? - pytał dociekliwie. 

- Ale, czy nie wydaje ci się to dziwne? - zapytała podejrzliwie. 

- Ale co? 

- Nie udawaj. Chodzi o tą liczbę. Zawsze lądujemy w tym pokoju. - powiedziała, patrząc się na niego. Chciała dojrzeć jego reakcję, jednak oczy partnera nic jej nie zdradziły. 

- Zbieg okoliczności i tyle. Chodź do środka już lepiej. - dokończył i weszli do sali. 

Były tam tylko dwa łóżka. Hana widząc to bardzo się ucieszyła. Będzie miała jedną koleżankę i tyle. Ominie tysiące zbędnych pytań od kilku osób: czemu, a dlaczego. Nienawidziła tego.

Na jednym z łóżek leżała młoda kobieta w już zaawansowanym stadium ciąży. Na krześle obok niej siedział mężczyzna. Prawdopodobnie mąż. Trzymał także na rękach kilku roczną dziewczynkę. Zwykła szczęśliwa rodzinka. 

Tego właśnie chcę - od razu pomyślała Hana, która zapatrzyła się w nich jak w obrazek. - Kiedyś my z Piotrem też tacy będziemy. - dokończyła swoją myśl i uśmiechnęła się sama do siebie. 

Piotr widział, że już od wejścia na sale kobieta jakoś zmieniła wyraz twarzy na bardziej wyrazisty i wesoły. Spojrzał w jaką stronę się patrzy. Rodzinka. Wiedział o czym myśli. Znał ją bardzo dobrze i co chwila zdawał sobie sprawę, jak cieszy się z tego powodu. 

- Dzień dobry. - powiedziała Hana, a Piotr zawtórował zaraz za nią. 

- Dzień dobry. - odpowiedziała w mgnieniu oka cała rodzina, patrząc w ich stronę. 

Wyglądali na bardzo miłych i sympatycznych ludzi. 

- To co, idziemy do bufetu? - zapytała kobieta w zaawansowanej ciąży. 

- Tak. - krzyknęła jej córeczka. 

Mąż pomógł jej wstać i wyszli z sali, zostawiając Hanę wraz z Piotrem znowu samych. 

- Ej, Hana? - zapytał mężczyzna, upewniając się, że drzwi są już zamknięte. 

- Co jest? - od razu zapytała. 

- Bo ... ja nie jestem przesądny, ale ... - mówił dokładnie to samo, co jego ukochana wcześniej. 

- Ale co? - zapytała nieświadoma jego żartu i lekko zdenerwowana. 

- Ale ostatnio ciągle zostajemy sami. Czy to nie jakiś znak? - zapytał, śmiejąc się. 

- Daj spokój, to nie jest śmieszne. - mówiła, reagując w mgnieniu oka. 

Złapała poduszkę ze swojego tymczasowego łóżka i rzuciła nią w Piotra, a właściwie w drzwi, które w tym czasie się otworzyły. 

Tretter dostał poduszką prosto w twarz.

Piotr wybuchł głośnym i niemożliwym do opanowania śmiechem. Nie mógł się powstrzymać. Mina dyrektora  była bezcenna. Potem spojrzał na Hanę i zaczął się śmiać jeszcze głośniej, wyglądała na taką niewinną i przerażoną. 

- Piotr, zamknij się! - krzyknęła do niego. 

- Nie mogę! - odpowiedział jej, dalej się śmiejąc.

Tretter zdjął poduszkę z głowy i odrzucił ją na bok. Patrzył teraz na Hanę, która w niego trafiła, ale to Piotr go bardziej denerwował swoim śmiechem. 

Postanowił wziąć poduszkę i odrzucić z siłą w mężczyznę. 

Dostał i przez śmiech zdołał tylko wydusić:

- A za co to? 

- Za śmiech. - powiedział dyrektor, który również zaczął się śmiać. 

Hana zobaczyła, że atmosfera się rozluźniła, że dyrektor nie jest na nią zły, więc też zaczęła się śmiać. 

- Wasze dziecko będzie bardziej dojrzałe od was. - mówił dyrektor, zamykając drzwi.

Para nie przestawała się śmiać. Potrzebowali tego rozładowania atmosfery.