Opowiadanie 1. Część 50.

Darek dokończył badanie. Następnie pokazał przyszłym rodzicom wydruk.
Hana i Piotr patrzyli się raz na zdjęcia ich dziecka, a raz na siebie.
Byli szczęśliwi. Cieszyli się, że niedługo będą rodzicami, że stworzą prawdziwy dom i wszystko będzie tak, jak powinno być. Bez żadnych większych przygód. Normalnie. Tak, właśnie tego oni potrzebowali ... zwykłej normalności.
- Ok. To możemy już iść? - zapytała Hana, wstając.
- Nie. Jeszcze nie. - odpowiedział jej lekarz.
- Co, czemu? - zapytał bardzo przejęty Piotr. - Coś nie tak?
- Spokojnie Piotr. Bez nerwów.
- No więc, o co chodzi? - ponaglała kobieta.
- Niepokoją mnie te bóle. I zostaniesz na oddziale przez kilka dni. - powiedział stanowczo, chociaż i tak wiedział, że młoda lekarka będzie się sprzeciwiać.
- Nie, Darek, przestań, to nic takiego ... - mówiła.
- Nie słuchaj jej, niech zostanie. Bardzo dobrze. Niech wreszcie sama poczuje się jak kobieta w ciąży, a nie lekarz. - dopowiedział Piotr, posyłając opiekuńczy uśmiech w stronę swojej ukochanej.
- Właśnie, poza tym lepiej dmuchać na zimno. - dokończył Darek. - Ok, a teraz na chwilę was tu zostawię. Pogadajcie sobie, a ja idę zająć miejsce na oddziale. - dokończył zdanie i wyszedł na korytarz, zamykając za sobą drzwi.
Kiedy tylko zostali sami kobieta od razu zaczęła mówić.
- Ja nie chcę leżeć w szpitalu. - grymasiła.
- Dlaczego Hana? Odpoczniesz kilka dni i cały czas będę miał cię na oku. n- powiedział i posłał jej kolejny uśmiech.
- No właśnie. A ja dopiero co wróciłam z urlopu. Chciałam trochę popracować. - mówiła smutna.
- Nie przejmuj się, Tretter na pewno zrozumie. - starał się ją pocieszyć.
- Wiem. Ale ja będę się źle czuła.
- Czemu? - zapytał zdziwiony.
- Bo od razu każdy będzie wiedział, że jestem w ciąży.
- Hana i tak każdy dowiedziałby się prędzej czy później. Takich rzeczy nie da się ukryć. - mówił, śmiejąc się.
- To wcale nie jest śmieszne. - powiedziała, szturchając go.
- Oj jest. Nawet nie wiesz jak bardzo.
Nie zdążyli już nic więcej powiedzieć, ponieważ w drzwiach ponownie pojawił się Darek. Miał ciepłe spojrzenie i widać było, że nie chciał im przeszkodzić.
- Przepraszam, że przeszkadzam ...
- Daj spokój. - zareagował od razu Piotr.
- No właśnie Darek. My tylko rozmawiamy. - dopowiedziała szybko kobieta.
- No ok. To już załatwiłem łóżko. Sala numer trzynaście, a teraz idę do pacjentek. Hana, a ty zaraz marsz do łóżka. - mówiąc to patrzył na kobietę.
Znowu wyszedł i zostawił ich samych ...
Hanie przypomniało się coś. W głowie zaświtało jej niedawne wspomnienie.
Ten pokój ...
- Co jest? - zapytał Piotr. Widział, że coś jest nie tak, że o czymś myśli.
- Piotr ...
- Co? Boli cię coś?! Lecę po Darka. - krzyknął mężczyzna i już zaczął wstawać.
Chciał wyjść z pomieszczenia i szybko pobiec po lekarza, ale zatrzymała go dłoń Hany, która oparła się o jego ramię.
- Nie, nic mi nie jest. - powiedziała.
- Więc co?

- Bo Kuba też był w tym pokoju. I my mieliśmy go dzisiaj odwiedzić i co teraz?! - mówiła, a jej oczy robiły się coraz bardziej szkliste.
- Kochanie, nie martw się. Ja coś wymyślę.
- Piotr. Ja muszę go zobaczyć, rozumiesz?
- Słuchaj, porozmawiamy na sali, bo tu za chwilę Darek z pacjentką przyjdą. Chodź. - powiedział i pomógł wstać kobiecie. - Nie płacz już. Wszystko będzie ok.
- Ja muszę go zobaczyć Piotr ... - zdołała powiedzieć tylko Hana, kiedy opuścili już pomieszczenie.