Nagle, usłyszeli, że ktoś idzie w stronę ich kryjówki. W śmiechu, półnadzy, szybko pobiegli za szafy, chowając się. Do składziku weszła pielęgniarka, która wzięła jakąś rzecz z pudła i szybko wyszła. Zakochani postanowili, że czas ubrać się i zwiewać stąd do domu.
.jpg)
- Haha, no już. Ale przyznaję, że to co dzisiaj tu robiliśmy, zostanie w pamięci do końca mojego życia.
- Nie tylko w twojej Haha, co tu się działo.
- Dobra, chodź, pogadamy gdzie indziej. - Złapał ukochaną za rękę i wyszli z pomieszczenia.
Siedzący na przeciwko pacjenci mocno się zdziwili, a jedna dziewczyna zrozumiała, co tam się działo, bo zaczęła się śmiać. Hanie i Piotrowi wcale nie było z tego powodu głupio. Humor mieli świetny i śmiali się razem z nią.
Wychodząc ze szpitala spotkali Lenę, która widząc ich świetny humor, od razu się uśmiechnęła.
- Hmmm, wnioskuję, że skorzystaliście mojej rady. - stwierdziła.
- Oczywiście Lena. Postanowiłam, że już zawsze będę cię słuchać, ta rada była jedną z najlepszych jakie w życiu dostałam.
- O tak, w pełni się z tobą zgadzam kochanie. Razem tworzymy wspaniały duet. - dodał Piotr, całując Hanę w czoło.
- Ok, teraz ja to powiem. - powiedziała Lena.
- Ale co? - zapytali zakochani.
- Szczegóły zostawcie dla siebie! - Lena powiedziała, wytknęła język i odeszła śmiejąc się.
Hana i Piotr wybuchli głośnym śmiechem. Byli na prawdę bardzo szczęśliwi, jak nigdy dotąd.
- Wiesz, co? Może lepiej, że on się zjawił. - powiedziała Hana.
- Kto?
- No James. No, bo zobacz, dzięki niemu znowu jesteśmy razem, i ten składzik...
- Wiesz, co? Nienawidziłem go, ale teraz chyba muszę mu za to podziękować. - odpowiedział.
Znowu zaczęli się całować, następnie kierowali się do samochodu. Ale tutaj narodził się pewien konflikt.
- Gdzie idziesz? - zapytał Piotr.
- Do samochodu. Zaparkowałam trochę dalej, bo nie było miejsca. - powiedziała Hana.
- Jedziemy moim, stoi tutaj. - wskazał palcem na auto.
- Nie! Jedziemy moim. - zaśmiała się Hana.
- Oj, moim szybciej będziemy w domu, a po twój jutro rano pojadę.
- No ok. Haha, już kiedyś też się o to kłóciliśmy, pamiętasz? - zapytała wesoło Hana.
- Tak, pamiętam. I jechałaś moim. - wytknął ukochanej język, otworzył jej drzwi, następnie sam wsiadł.
- Następnym razem jedziemy moim. Na pewno! - powiedziała Hana, gdy Piotr już ruszył.
Po piętnastu minutach byli już przed drzwiami do domu pana doktora.
- Zapraszam. - powiedział.
Hana weszła do środka, nic się nie zmieniło, odkąd była tu ostatnio, ale gdy zobaczyła w salonie dywan od razu mocniej się uśmiechnęła. Kupili go razem, pamiętała, jacy byli wtedy szczęśliwi, zupełnie tak, jak teraz.
- Nie wyrzuciłeś tego dywanu. Dlaczego? - zapytała Hana.
- Wiążą się z nim najpiękniejsze wspomnienia. Z tobą. - odpowiedział i zaczął ją całować.
Dziesięć minut później siedzieli wtuleni w siebie na kanapie i rozmawiali.
- Piotr! Nie mam rzeczy na przebranie, a ja nie chcę tam wracać. Nie cierpię tego mieszkania, przywodzi mi na myśl Jamesa. - powiedziała Hana.
- Nie pozwolę Ci już wracać do tego mieszkania, boję się, że on jeszcze będzie coś od ciebie chciał. Więc, mam pomysł! Jutro oboje, razem pojedziemy po twoje rzeczy i cię spakujemy, a potem wprowadzasz się do mnie, co ty na to?
- Czy to nie za szybko? No wiesz, jesteśmy parą od dzisiaj. - śmiała się.
Już kiedyś mieszkała z nim, było cudownie, pamiętała, te jego świetne śniadanka.
- Bardzo śmieszne. To jak?
- Oczywiście. - powiedziała i pocałowała go.
- I to mi się podoba. - odpowiedział.
- Chwila. Mhmmm, te twoje tosty. Tak za nimi tęskniłam. - powiedziała.
- Tylko ja potrafię takie robić. A co jedzenie Jamesa ci nie smakowało?
- To mało powiedziane, było fuuu. - odpowiedziała.
- Dobra, chodźmy do sypialni. Trzeba wykorzystać nasz entuzjazm. - powiedział, wziął Hanę, na ręce i wniósł ją do sypialni.
- Haha, zachowujesz się, jak po ślubie, wnosząc do wspólnego domu. - śmiejąc się, mówiła.
- Ej, chwila, to nie jest taki zły pomysł.
- Co?
- Nie nic.
- Knujesz coś, za dobrze cię znam.
- Tak, ale zachowam to na razie dla siebie. - odpowiedział.
Piotr delikatnie położył ukochaną na materacu i wtulił się w nią.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz